Rahmetli Aliya İzzetbegoviç “Ve her şey bittiğinde hatırlayacağımız şey; düşmanlarımızın sözleri değil, dostlarımızın sessizliği olacaktır.” demişti.

Rahmetli Aliya İzzetbegoviç “Ve her şey bittiğinde hatırlayacağımız şey; düşmanlarımızın sözleri değil, dostlarımızın sessizliği olacaktır.” demişti. Ne de güzel anlatmıştı o zamanki durumu. Müslümanların büyük bir bölümünün sessizliğini...
Bosna’da yaşanan katliam yıllarında, her gelen gün beraberinde başka başka katliamları getirirken, binlerce Müslüman katledilirken, yirmi yaşında bir genç olarak hissettiklerimi bu zamanda yeniden hissediyor olmak İslam devletleri adına utanç verici bir şey değildir de nedir.
Yine çoluk çocuk demeden katliama uğratılan masumlar var yanı başımızda, hem de yıllardan beri. Ve İslam dünyası her zamanki sessizliğine bürünmüş durumda.
Orada katledilenler artık birer sayıdan ibaret. Tıpkı yirmi beş yıl önce Bosna’da olduğu gibi.
Ve yine İslam dünyası savaşın bitirilmesi umudunu batının insafına bağlamış bir durumda. Tıpkı Bosna’da olduğu gibi…
Hep biz mi olacağız ölen, hep biz mi olacağız katledilen, hep biz mi olacağız katliamlar sonrasında adlarına ağıtlar yakılan, anıt mezarlar, şehitlikler dikilen.
Umurunda mı dünyanın geri kalanının, tuzu kuru olanların, mevcudiyetlerini efendilerine borçlu olanların?
Umurunda mı ateşin düşmediği ocakların.
Umurunda mı “kardeşinin derdiyle dertlenmeyen bizden değildir” fermanını unutanların.
Umurunda mı sırf aynı ırktan değiller diye orada katledilenleri kardeşten saymayanların.
Kızmaya hakkımız var mı zaten amaçları İslam’ı ortadan kaldırmak olanların yaptıklarına, İslam dünyası kınamaktan, üzülmekten, beddualar etmekten başka bir şey yapmazken.
Şaşırmaya hakkımız var mı bu kadar pervasızca ve hep birlikte hareket edebilmelerine, bizler kendi aramızda bu kadar parçalanmışken.
Bir türküdür tutturmuşuz; hain Batı, şeytan Amerika, sinsi İngiltere, katil Esed, çıbanbaşı İsrail…
Unuttuğumuz bir şey var; kış kışlığını, kuş kuşluğunu (!) yapar derler. Yani her şey kendi özünde olanı ortaya döker.
Müslümanların özünde ne var peki? Sinmişlik, miskinlik, korkaklık, tembellik mi? Bunlar mı kaldı kala kala geriye o övündüğümüz koskoca medeniyetten. Bunlar mı kaldı geriye, hayatın her alanını cihat ruhuyla yaşayan nesillerden.
Ne zaman ölü toprağını üzerimizden atıp da Rahman’ın istediği has kullar, has nesiller olacağız. Hayatın her alanında aktif, diğergam, civanmert Müslümanlar olacağız.
Onlar’ın ne yapacakları belli de, asıl biz neler yapacağız.
Her katliam sonrası ağıtlar yakıp, bir sonrakinin olmasını mı bekleyeceğiz.
Mü’min olma ve mü’mince hareket etme bilincini daha yukarılara taşımak zorundayız.
Ki ellerimizde değilse bile amel defterlerimizde o masumların kanları olmasın.