2012'den itibaren hükümet, kritik altyapıları uluslararası alanda da güvence altına almaya giderek daha fazla öncelik verdi. 2003 yılında G8 tarafından kritik altyapıların korunmasına yönelik ilk gönüllü ilkelerin oluşturulmasının ardından, kritik altyapıların korunmasını düzenlemeye yönelik AB genelinde artan bir ilgi vardı.
2012'den itibaren hükümet, kritik altyapıları uluslararası alanda da güvence altına almaya giderek daha fazla öncelik verdi. 2003 yılında G8 tarafından kritik altyapıların korunmasına yönelik ilk gönüllü ilkelerin oluşturulmasının ardından, kritik altyapıların korunmasını düzenlemeye yönelik AB genelinde artan bir ilgi vardı. Ancak, kritik altyapıları koruyan AB kurallarının getirilmesine ilişkin tartışmalar ancak 2013 yılında şekillenmeye başladı. Kritik altyapıların ele alınması için standartlar izleyen diğer devletlerle birlikte Almanya, ağ ve bilgi sistemlerinin güvenliğine ilişkin Yönerge'nin kabul edilmesi için çalıştı. Alman BT Güvenlik Yasası gibi, NIS Direktifi de kritik altyapıların devlet tarafından denetlenmesini sağlar ve raporlama yükümlülüklerini belirler. AB'deki gelişmelere paralel olarak Almanya, AGİT içindeki kritik altyapıların korunmasını da teşvik etti.
Daha 2011 yılında hükümet, BM'de de tanıtılan bir davranış kuralları önerisinde 'kritik altyapıları koruma yükümlülüğünü' destekledi. 2016 yılında, Alman başkanlığında AGİT bünyesinde kritik altyapı korumasına ilişkin ikinci tur güven artırıcı önlemler kabul edildi. Bu ek önlemler, sınır ötesi altyapının korunmasında daha gönüllü iş birliği olanaklarını ele aldı.
Almanya örneğinde, kritik altyapıların korunmasına ilişkin uluslararası iş birliği, ancak koruyucunun yerel rolü tüm aktörler arasında sağlam bir şekilde yerleştikten ve netleştikten sonra mümkün oldu. Ayrıca, kritik altyapıların fiziksel olarak birbirine bağlı olması nedeniyle bu iş birliğinin bölgesel organizasyonlarda ortaya çıkması tesadüf değildir. Diğer ulusların asgari standartlarını bilmek ve koruyucu rolü üstlenen diğer aktörlerin kendi konumlarını nasıl gördüğünü anlamak, sınırlar arasında art arda gelen etkilere ilişkin belirsizliği azaltır.
Yeni Soruşturma Yöntemleri Ve Yerel Çekişmeler - Kolluk Kuvvetleri
Almanya, bilgisayar sahtekarlığı ve veri bütünlüğüne müdahale suçları yapmak için ilk yasal temeli 1986 yılında oluşturdu. İdarenin bu yasaların ekonomik refahı koruyacağı iddiasıyla desteklenen bu değişikliklere ülke içinde pek itiraz edilmedi. Ancak internet küresel bir fenomen haline geldikçe, internetin getirebileceği geniş kapsamlı tehditlere karşı ulusal olarak sınırlanmış bir koruyucunun yetersiz kalacağı giderek daha açık hale geldi. Ulus ötesi bir güce karşı etkili kanun yaptırımını garanti altına almak için ulus ötesi çözümler aranmalıdır. Sonuç olarak hükümet, uluslararası düzeyde benzer düşünceye sahip devletlerle ilişki kurmaya başladı. Ana hedeflerden biri, farklı ceza yasalarının bir sonucu olarak çatışmaları önlemekti.
Siber suçlar 1990'ların sonlarında birçok eyalet için önemli bir sorun teşkil ettiğinden, dünyanın dört bir yanındaki ülkelerde kolluk kuvvetleri için yasal çerçeveler oluşturulmuştur. Bu mevzuatın çoğu önemli benzerlikler paylaştı ve benzer sorunları çözmeye çalıştı. Yasama rejimlerinde hem tehdit (siber saldırılar) hem de tehdit eden aktör (devlet dışı suç aktörleri) tipik olarak benzer şekillerde tanımlanmış ve etiketlenmiştir. İlk uluslararası koordinasyon çabaları, 1997 yılında Avrupa Konseyi bünyesinde bir uzmanlar komitesinin kurulmasını içeriyordu. Komite, siber suçlara karşı ilk uluslararası sözleşmenin taslağını hazırlamakla görevlendirildi. Ortaya çıkan Budapeşte Sözleşmesi, 2001 yılında imzaya açılmıştır ve imzacıların ulusal hukuka aktarmaları gereken bir dizi cezai suçun ana hatlarını vermektedir. Ulusal koruyucu rollerin uyumluluğu, ceza hukukunun Avrupa Birliği içinde uyumlaştırılmasını da sağlamıştır. 2005/222/JHA çerçeve kararından ve nihai olarak değiştirilen 2013/40/EU direktifinden özellikle bahsedilmelidir.
Siber suçlarla mücadele için ulus ötesi soruşturma yetkilerinin oluşturulması da dahil olmak üzere, devletler arasında artan koordinasyona rağmen, kolluk kuvvetlerindeki merkezi otorite (aynı zamanda belirli düzenlemelerin sorumluluğu) hala bireysel AB üye devletlerine aittir.
Hem uluslararası hem de yerel beklentilere uygun olarak siber suçlara müdahalenin iki seviyesinde gezinmenin karmaşıklığı, Almanya örneğini daha yakından incelerken iyi bir şekilde gösterilmektedir. İki faktör etkili olmuştur: birincisi, siber suçlara karşı yeterli korumanın sağlanmasından nihai olarak hangi aktörün sorumlu olduğu ve kimin koruyucu rolünü üstlenmesi gerektiği konusundaki devam eden iç tartışma, daha fazla uluslararası iş birliği müzakeresini zorlaştırmaktadır. İkincisi, bu tartışmalara bir çözüm, hükümetin koruyucu rolün bir kısmını devretme veya paylaşma konusundaki isteksizliği nedeniyle engellendi.
