İçim daraldı ağırlık bastı her yerime bulandım hava alım dedim içimden açtım pencereyi içime derin bir hava soludum, bir derin ah! dan sonra.

Baktım etrafa süzdüm öylesine hafif rüzgar esiyordu serin serin sonbaharın geldiği ağaçlardan belli oluyordu baktım ağaca sararmış aralarında ufak tefek yeşil yapraklar olması rağmen yine direnemiyordu bu doğanın gücüne doğa ne isterse onu yapmak zorundaydı ve yapıyordu,sonra kendimi düşündüm bu ağaç her sene taze yaprak açık, sonra sonbahar geldiğinde yine sararıyordu ve her sene bu tekrarlanıyordu döngü gibi

Ben ise her sene büyüyorum ve yaşlanıyordum ama ağaç ise büyüyor ama her sene taze umutlarla açıyordu kendince, ve yine soluyordu yaprakları ama yaşıyordu kendi yerinde sabit olarak ben ise daralıyordum özgür olmama her isteği yapmama rağmen bir sıkıntı oluyor bende bir türlü düşünemiyorum neden oluyor bu diye yoksa kendimi düşünmüyorum da başkaların hayatlarını mı düşünüyordum. sıkıntı bundan mı herkes gezip eğleniyor içip sarhoş oluyorlar arkadaşlarıyla ben bunlara bakarak mı sıkıntıya girdim hiç kendimi düşündün mü ben ne yaptım ne çaba sarf ettim .

Derin düşüncede sonra döndüm kendime hiç bir şey sarf etmedim kendimce ne kazandırdım ne başarım oldu da kendini bir yerlerde görüp kendini bir şey sandım arkadaşlarım böyle düşünsünler mi diye yaptım onlar beni mutlu görsün mü diye mi yaptım bunları, harcadım bunca sene kendimi ben bir ağaç kadar olamadım mı ben, ağaç kendini yetiştiriyor başkası için değil, bana değer verenle bana su verenle mutlu olurum diyordu adeta asaletle dik duruyordu penceremin önünde ben ise bana mutlu eden kişiyle değil de bana çıkarlarımdan yararlanmak için yanıma yaklaşıyorlardı mutlu sözlerle gelip gidip gidiyorlardı sadece ve bir günlük mutluluk sendromu yaşamak için ne kadar da zavallıyım ben de kendimi ağaçtan daha değersiz hissettim şimdi son 10 senemi bir hiçler uğrunamı yaşadım.

Üşüdüğümü hissettim baktım son kez ağaçlara insanlara herkes kendini mutlu sözler söyleyen kişilerini arıyordu zavallı gibi, anladım beni mutlu eden sözler değil beni her sene mutlu edecek insanı arıyorum ilk bahar da ağaçların yaprakların açtığı gibi ...

Okan Sütçü