Her aklıma geldiğinde bir odun daha atıyorum ateşime. Hatırlatıyorlar seni bana.

Senin semtin oluyorum , senin ismin oluyorum , senin tenin oluyorum...

Her aklıma geldiğinde ben bir kere daha ölüyorum.

Ben hayatımın bilinmeyeniyim.

Tanınmıyorum sensiz.

Elinin tersi oluyorum insanların.
İtilesi yokluğunun tam anne karnındayım ben.

Dünyaya gözümü açmaya korkuyorum.

Kör olan bedenimin gözler önüne serdiği bir felaketim. Bile bile işkenceyim kendime , bile bile bilmiyorum ne olacağını ya da bilmek istemiyorum bilineni.

Kör dedim ya körüm sana işte.

Bastonsuz yürümeyi göze alabiliyorum seninle , aç kalabilmeyi mesela. Yokluk seninle güzel , paylaşmak mesela , son seninle güzel , başlamak mesela ..

Ama sensiz ne seninle güzel ne de sensiz ..
Sen yoksan ben ne sensiz ne de kimsesizim...