Halk seferberliği kurulduğundan beri, Irak hükümeti, ittifak üzerindeki etkisini genişletmeye çalıştı. Bu, başlangıçta doğrudan Ulusal Güvenlik Konseyi’ne (ve dolayısıyla Başbakan’a) rapor veren ve Ulusal Güvenlik Danışmanı tarafından yönetilen bir Halk Seferberlik Komitesi (Hai’at al-Hashd ash-Sha’bi) oluşturularak yapıldı.
Halk seferberliği kurulduğundan beri, Irak hükümeti, ittifak üzerindeki etkisini genişletmeye çalıştı. Bu, başlangıçta doğrudan Ulusal Güvenlik Konseyi'ne (ve dolayısıyla Başbakan'a) rapor veren ve Ulusal Güvenlik Danışmanı tarafından yönetilen bir Halk Seferberlik Komitesi (Hai'at al-Hashd ash-Sha'bi) oluşturularak yapıldı. Fayyad teorik olarak popüler seferberliğin başı olmasına rağmen, etkisi sınırlı kaldı.
Şubat 2016'da hükümet, milislerin bundan böyle Irak silahlı kuvvetlerinin bağımsız bir parçası olarak işlev görmesi ve başbakana başkomutan olarak rapor vermesi gerektiğine karar verdi. 26 Kasım 2016'da Irak parlamentosu bu yönde bir yasa çıkardı. Temmuz 2019'dan itibaren milisler sayılı askeri birliklere dönüştürülerek düzenli birlik izlenimi verildi. Aynı zamanda hükümet, mali katkılarla milisleri kontrol altına almaya çalıştı. Onlara ayrılan bütçe, 2015'ten yaklaşık 1 milyar ABD doları artarak, 2020'de 2,6 milyar ABD dolarına ulaştı. Ancak, İran'a sadık milisler, İran'ın dış politikasının araçları olarak faaliyet göstermeye devam ettiği için, ilgili hedefe ulaşıldığına dair bir kanıt yok. Yani burada Irak devleti, egemenliğini baltalayan aktörlere milyarlarca dolar ödedi. Milis eylemi başarılı oldu.
2014-2017 yılları arasında, Ekim 2017'de Musul'un geri alınmasıyla büyük ölçüde sona eren IŞİD karşıtı kampanyada yer aldılar. Aynı zamanda, İran'a sadık milisler, enerjilerini İran kara köprüsünün parçası olacak alanları ve yolları kontrol etmeye odaklayarak, Tahran'ın çıkarları doğrultusunda hareket ettiler. Örneğin, Hizbullah taburları, 2017'den beri Suriye sınırına yakın Irak'ın El Anbar eyaletinde ve Suriye tarafında bulunuyor. Daha doğudaki Salah ad-Din ve Diyala illerinde, Bedir örgütü ve Asa'ib Ehl-i Hak özellikle güçlüdür. Hatta Hizbullah taburları ve Asaib Ehl-i Hak, Bağdat havaalanının kontrolünü kademeli olarak ele geçirdi. İran'a sadık milisler, Mayıs 2018'deki parlamento seçimlerinde konumlarını genişletmeyi başardılar. Bedir ve Asaib Ehl-i Hak'ın Feth (=fetih) listesi Sadr'lardan sonra, ikinci en güçlü kuvvet oldu. Direnme Ekseni milisleri, nüfuzlarını yalnızca İran'ın ve kendi özel çıkarlarının hizmetinde kullanarak faaliyet gösterdikleri devletin altını oyuyor.
Bu başarılara rağmen, İran ve Iraklı müttefikleri 2019'dan itibaren baskı altına girdi. Zira Lübnan ve Suriye'de de gözlemlenebilen şey Irak'ta aşikardı. Direniş Ekseni milisleri askeri açıdan güçlüydü, ancak siyasi nüfuzlarını yalnızca İran'ın ve kendilerinin hizmetinde kullanarak faaliyet gösterdikleri ilgili devletin altını oydu. Irak'ta İçişleri Bakanlığı, sadakatteki bu değişimin ana arenasıydı. Orada polis, Bedir örgütünün bir aracı haline geldi. Genel olarak, Irak'ın siyasi sistemi, sürekli çatışmalara ve hızlı nüfus artışına ek olarak (her yıl yaklaşık 1 milyon kişi ekleniyor). Artan yolsuzluk, adam kayırmacılık ve kötü yönetim ile karakterize ediliyor.
Ekim 2019 ile Şubat 2020 arasında yolsuzluk ve işsizliğe karşı şiddetli protestolar yapıldı. Memnuniyetsizlik uzun süredir birikmişti, ancak kötü güvenlik durumu nedeniyle daha önce hiç bu kadar yaygın olmamıştı. Başkent Bağdat'a ek olarak, gösteriler ülkenin orta ve güneyindeki Şii nüfusun çoğunlukta olduğu bölgelere de sıçradı. Göstericiler, Irak'ın tüm siyasi elitinin aleyhine döndü ve İran'ın nüfuzunu ve İran'a bağlı milislerin güçlü rolünü eleştirdi. Irak liderliği gergin ve şiddetle tepki verdi. Toplamda, Şubat ayına kadar 600'den fazla ölü ve binlerce yaralı sayıldı.
Resmi güvenlik güçlerine ek olarak, birçok Iraklının Şii milis olduğuna inandığı protestolarla mücadelede maskeli yabancılar da yer aldı.
Kasım 2019'da Başbakan Adel Abdul Mehdi istifa etti. Olayların İran ve müttefikleri üzerinde ne kadar baskı oluşturduğu, daha sonraki yeni hükümet müzakerelerinde gösterildi. Mart 2020'de Tahran, fazlasıyla Amerikan yanlısı olduğu düşünülen Adnan ez-Zurfi'nin başbakan olarak atanmasını önlemek için tüm nüfuzunu seferber etmek zorunda kaldı.
Bunun yerine, Mayıs 2020'de uzlaşmacı bir aday olan Mustafa el-Kazimi başbakan seçildi. Eski istihbarat şefi ABD tarafından desteklendi. İran ve Iraklı müttefiklerinin de bu öneriyi kabul etmesi bir zayıflık işaretiydi, ancak Tahran'daki liderliğin, 2020'de ABD birliklerinin geri çekilmesi konusunda planlanan görüşmelerde daha Amerikan yanlısı bir politikacının başarıya ulaşabileceği yönündeki spekülasyonlarından da kaynaklanıyor olabilir. İran'a yakın bir hükümet başkanından daha fazlası. Kazimi, İran'a sadık milislerin etkisini azaltmaya çalıştı. Örneğin, 26 Haziran 2020'de seçkin Irak birlikleri Bağdat'ın güneyindeki bir Hizbullah tabur üssüne baskın düzenledi, 14 milisi tutukladı. Ancak, gerçek güç dengesi birkaç gün sonra adamlar serbest bırakıldığında yeniden ortaya çıktı. İranlı kritik terör araştırmacısı Hişam el-Haşimi'nin 6 Temmuz 2020'de öldürülmesi, muhtemelen milislerin güney Bağdat'taki olaya doğrudan bir tepkisi olmuş olabilir.
Haşimi başbakana yakındı ve baskını alenen desteklemişti. Ağustos ayında, İran karşıtı protesto hareketi aktivistlerine yönelik başka suikast girişimleri izledi. Görünüşe göre Lübnan'daki Hizbullah gibi, Hizbullah taburları da 2019'dan bu yana artan baskıya yerli muhaliflere suikast düzenleyerek yanıt verdi.
İran'a bağlı milislerin tedirginliğinin bir nedeni, 2019'un sonundan bu yana ABD ile artan çatışmaya ve buna İsrail'in batı Irak'taki mevzilere yönelik saldırılara eşlik etmesiydi. Tetikleyiciler, Amerikan hükümetinin birincil olarak Hizbullah taburlarını sorumlu tuttuğu ABD üslerine yapılan roket saldırılarıydı. 27 Aralık 2019'da Kerkük yakınlarındaki K1 üssüne yapılan bu tür bir saldırıda, ABD ordusunun sözleşmeli bir çalışanı öldürüldü. Birkaç Amerikan askeri yaralandı. ABD savaş uçakları daha sonra doğu Suriye ve batı Irak'taki Hizbullah tabur mevzilerine saldırdı. Milislerle bağlantılı göstericiler daha sonra Bağdat'taki ABD büyükelçiliğine doğru yürüdü, bir güvenlik binasını ateşe verdi. Kasım Süleymani'nin, 3 Ocak 2020'de hedeflenen öldürülmesinin nedeni de buydu. Hizbullah taburlarının komutanı ve halk seferberliğinin fiili lideri Ebu Mehdi el-Mühendis onunla birlikte öldü.
2019'un sonundan itibaren, Irak'taki Tahran, Bağdat'taki hükümet üzerindeki nüfuz kaybını ve askeri gerilemeleri kabul etmek zorunda kaldı.
Hiçbir komutan Muhandis'in yerini yeterince alamazdı. Hizbullah taburlarının başındaki halefi Abdalaziz el-Muhammedavi (diğer adıyla Ebu Fadak) da onu genelkurmay başkanı olarak devraldı (Eylül 2019'dan beri bu resmi isimdi) ve dolayısıyla halk seferberliğinin fiili lideri oldu. Ancak Muhammadawi'nin atanması tartışmalıydı, çünkü milis ittifakının başındaki yeni adam, şimdi daha iyi tanınmaya başlayan bir dizi komutandan sadece biriydi. Ancak Hizbullah taburlarının hareket kabiliyeti Muhandis'in kaybıyla bozulmadı.
Birlikler, ABD üslerine saldırmaya devam etti, ancak yıl boyunca yeni isimler altında daha küçük gruplar halinde faaliyet gösterdiler. Ana örgütün (ve dolayısıyla Kudüs Kolordusu'nun) makul bir şekilde sorumluluğu inkar etmesine izin verdiler. Amaç, Süleymani ve Muhandis'in öldürülmesinin intikamını almak, ABD birliklerinin Irak'tan yeniden çekilmesini zorlamaktı.
2020'nin ikinci yarısında saldırılar daha seyrek hale geldi. İran liderliği muhtemelen Trump yönetimine gerilimi tırmandırmak için bir bahane vermek istemedi. ABD'deki seçimleri beklemek istemedi. Ancak 15 Şubat 2021'deki bir saldırının ardından durum yeniden kötüleşti. Erbil yakınlarındaki bir ABD üssüne roket atılması sonucu, ABD ordusunun bir başka sözleşmeli çalışanı öldü, birkaç Amerikalı yaralandı.
Ağustos 2020'de gün yüzüne çıkan Saraya Auliya' ad-Dam (The Blood Avenger Companies) adlı yeni bir grup saldırının sorumluluğunu üstlendi. Ancak ABD istihbarat servisleri, Hizbullah taburlarını suçladı, Başkan Biden, Suriye'nin doğusundaki örgüte hava saldırıları emri verdi. Tahran, Irak'taki gücünün sınırlarına ulaşmakla kalmadı, aynı zamanda Bağdat ve Irak'taki hükümet üzerindeki nüfuzunu da kaybetti ve askeri gerilemeleri kabul etti.
