AfD destekçileri ile siyasi yelpazenin geri kalanından seçmenler arasında net bir ayrım çizgisi söz konusu ise bu durum, ekonomik durum veya algılanan kişisel bakış açıları tarafından belirlenemez. Bunun yerine esasen ırkçı olan yöntemler arasındaki ayrım sürekli ilerler.

AfD destekçileri ile siyasi yelpazenin geri kalanından seçmenler arasında net bir ayrım çizgisi söz konusu ise bu durum, ekonomik durum veya algılanan kişisel bakış açıları tarafından belirlenemez. Bunun yerine esasen ırkçı olan yöntemler arasındaki ayrım sürekli ilerler.

Angela Merkel'in mülteci politikasından, memnuniyet anketlerine dek açıkça görülüyor. AfD'nin tüm partilerin destekçileri arasında bu son derece tartışmalıydı: Birlik seçmenlerinin üçte ikisi ve hatta Yeşil destekçilerin neredeyse beşte dördü bundan memnun olduklarını söyledi. SPD seçmenleri neredeyse tam olarak ikiye bölündü. Seçmenler FDP'den ve soldan (muhtemelen çok farklı nedenlerle) % 60'tan memnun değildi. Lakin AfD taraftarları %100 (!) memnuniyetsiz olduklarını aktardılar. Ayrıca seçim gününden kısa bir süre önce bir ankette sorulan "Gelecek için kozmopolit bir ülke mi istiyorsunuz yoksa ulusal sınırlar yeniden daha büyük bir rol oynamalı mı sizce?" sorusuna daha ağırlıklı olarak kozmopolitanizm adına FDP destekçileri: içeride en az %61 - öte yandan AfD'ye eğilimli olanlar, bunu tercih edeceklerini kayıtlara göre %85 verdi. Bu açık bir kutuplaşma anlamına gelmektedir.

Temel çatışma, ekonomik eşitsizlikler arasında sürmüyor; daha ziyade sosyal modernleşme, dışa açılma, küresel ağlar ve artan yaşam pratikleri çeşitliliği ile olan ilişki etrafında dönüyor. Lakin her şeyden önce bu insanların burada yabancı istemedikleri gerçeği etrafında dönüyor.

Gerçek, sindirilmesi zor olduğu kadar basittir aslında. AfD'ye oy veren Almanya'daki seçmenlerin %12,6'sı, sosyal eşitsizliklere karşı yeterince çaba göstermediği için, hükümeti sosyal veya vergi politikaları nedeniyle 'aslında' cezalandırmak istemiyordu. Aksine; siyasi, taktiksel veya ekonomik bir hesaplama adına değil, insani bir dürtüye dayanan on iki yılın hükümet politikasındaki tek karar mekanizması olarak Merkel'i cezalandırmak istemelerindendi.

%12,6'sı otoriter-milliyetçi bir partiye "gerçekten" farklı bir şey istedikleri içine de değil, bilhassa otoriter ve milliyetçi (veya en azından otoriteye bağlı ve etnosentrik) düşündükleri ve hissettikleri için oy vermediler. %61'inin AfD'ye oy vermedikleri defalarca dile getirmeleri, hayal kırıklıkları; Almanlara ayrıcalıklı davranıldığı ve yabancıların ülkeye girişine izin verilmemesi gerektiği inancıyla artık parti yelpazesinin geri kalanı tarafından desteklenmediklerini hissetmelerinden kaynaklanmaktadır. Diğer bir tezim olarak da zamanı geri döndürmek amacıyla sınıflar arası bir ittifak söz konusu. Otoriter milliyetçilik, örgütlü kapitalistten esnek kapitalist modele doğru emperyal üretim ve yaşam tarzının modernleşmesine katılmayanların, zamanı geri almak isteyenlerin sınıflar arası bir hareket olduğunu söylemek mümkün.

AfD'nin şu anki başarısı, politikalarıyla yalnızca belli bir sınıfsal fraksiyonun çıkarlarını ele alıp onlara hizmet etmesinden kaynaklanmıyor, aynı zamanda ekonomi ve çevreden seçkinlerin belirli kesimleri arasında dikey bir ittifak kurmayı başarmasından kaynaklanmaktadır.

Bir yanda idari alanlar, diğer yanda ise sosyal merkez grupları ve ayrıcalıklı olmayanlar olarak değerlendirmek mümkün. Alman toplumundaki toplam yedi sosyo-politik kampın takımyıldızına ilişkin analizinde, seçimlerden önce bu ittifakın ana hatlarını çizmişti. Özünde bu açıkça otoriter, ırkçı ve Partinin kurucusu Bernd etrafında pek çok Ulusal Liberalin ayrılmasından sonra partinin sağa kaymasından bu yana AfD'nin seçilmiş yetkililerinin ve yetkililerinin çoğunluğunu sağlayan sosyal-Darwinist yönelimli 'asi-otoriterler' kampı (toplumun yaklaşık %14'ü) şanslı olarak değerlendirilmekte. Buna ek olarak, "geleneksel muhafazakarların" bir kısmı (yine yaklaşık %14'i), AfD'nin kendisini oy kullanma hakkına sahip olanların önemli bir bölümü tarafından kabul edilebilir bir siyasi güç olarak kabul ettirebilmesi adına önemli bir rol oynamaya devam etmekte.

Sandıktaki kritik kitleyi sağlayan alt toplumsal alanda bir yandaş olarak, 'istifa-yetki-bağlı' kesimin büyük bir kısmı (yaklaşık %13'ü) da ittifaka entegre edilmiştir. Bu grup, aslına "asi-otoriterler"in saldırgan nefretini ve şiddet kullanma istekliliğini paylaşmıyor, aksine en güçlünün hakkı yerine hami-müvekkil ilişkisi modeline dayalı siyasi korumayı tercih ediyor. Lakin bilinmeli ki yine de adalet, öncelikle bu hatlar karşısında 'etnik kriterler' talep etti.

AfD seçmenlerinin bileşimine ilişkin yukarıdaki sonuçların ve daha önceki köşe yazımda belirttiğim üzere; otoriter-milliyetçi sağ, Federal Cumhuriyet tarihinde ilk kez kendisini uzun süre istikrarlı kalması muhtemel bir güç olarak kurmayı başardı.

Bu sınıf ittifakının yalnızca son derece hiyerarşik bir yapıya sahip olmadığı, mevcut gücünün orta vadede de perspektife konulabileceği gerçeği, yeni seçilen AfD parlamenterlerinin bileşimine bakıldığında görülebilir, grup, seçmenininkiyle karşılaştırılır.

AfD meclis grubu, ideolojik olarak seçmenlerinin büyük çoğunluğunun görüşlerini temsil etse de sosyolojik olarak onların toplumsal geçmişini hiçbir şekilde temsil etmemektedir. AfD'ye seçilen 94 milletvekilliden; 7'si (%8) aktif olarak çalışmıyor (öğrenciler, emekliler ve statüsü belirsiz kişiler dahil), 17'si (%18) çalışan, 9'u (%10) yönetici, 18'i (%19) memur ve 42'si (%45) işveren ve serbest meslek sahibi.

Son zamanlarda AfD, parlamento grubu içinde önemli ölçülerde yer aldı.

AfD: Seçmenler ve başkanlar:

%14 seçmenler: işçiler

%36 seçmenler ve %28 başkanlar: çalışanlar

%19 başkanlar ve %4 seçmenler: subay

%45 başkanlar ve %6 seçmenler: kendi işinde çalışan

%3 seçmenler: işsiz

%30 seçmenler ve %4 başkanlar: emekliler

%7 seçmenler ve %4 başkanlar: diğerler

Şekilde, AfD seçmenlerinin (dış halka) ve parlamento gruplarının (iç halka) istihdam durumuna göre dağılımı görülmekte.

Serbest meslek sahiplerinin ve serbest çalışanların bu hakimiyeti, seçmen tabanına hiç yansımadığı için, bu durum oldukça dikkat çekicidir. Bir bütün olarak, serbest meslek sahipleri ortalamanın altında bir ölçüde AfD'ye oy verdi. Bununla beraber, sağcı parlamento; sokaklarda daha agresif şekilde ajitasyon yapan ırkçı ve Müslüman karşıtı grup 'PEGIDA' ile açık 'Neo-Nazizm' arasındaki gruplarla ortak yanı var.

Çoğu zamanlarda, bölgesel liderlerin (aynı zamanda) küçük işletme sahipleri olduğu aşikar. Lakin sosyal hiyerarşide bir adım daha aşağıdadırlar. Örneğin, PEGIDA'nın kurucusu Lutz Bachmann, parasını küçük bir reklam ajansı, kırmızı ışık bölgesinde ve küçük suçlar alanında "serbest" faaliyetlerle (görünüşe göre kendisi için mali açıdan kazançlı olan) 'hareketi' kurmadan önce kazandı. Thüringen "Thügida"dan NPD Aktivistinden önce, Greiz belediye meclisinde bulunan David Köckert (şimdi iflas etmiş durumda) bir zanaat işinin sahibidir.

Dolayısıyla, bu grupların deneyimlerinde ve sosyal alışkanlıklarında, onları otoriter milliyetçi hareketlerde liderlik rolleri üstlenmeye önceden belirleyen daha temel bir şey var gibi görünüyor. Benim izlenimim, bunun genellikle belirli bir "siyasi girişimcilik" biçimi olduğu yönündedir. Bir yandan, bu, kendi hesabına çalışanların, çalışma hayatlarında genellikle içinde faaliyet gösterdikleri sürekli rekabetin yapısal durumu nedeniyle sadece zor olan, taktiksel olarak yürütülen güç mücadelelerine alışık olmadıkları, aynı zamanda sürdürülmeleri gerektiği anlamına gelmektedir.

Otoriter karakterlerle ve buna bağlı partide kazanmalarıyla kendilerini içgüdüsel ve kasıtlı olarak yönetim pozisyonları adına konumlandırdılar. Öte yandan, rekabete aşinalıkları ve çalışma hayatından da beraberlerinde getirdikleri 'kendini pazarlama' ve 'stratejik konumlandırma becerileri' ile siyasi sermayede bilhassa siyasi sermayede çok iyi kullanabilecekleri kaynaklara sahip oldukları anlamına da gelmektedir.

Schröder ve arkadaşları ayrıca bu bağlamda eyalet parlamentoları düzeyinde serbest meslek sahiplerinin bu merkezi rolünün doğuda-batıda olduğundan daha belirgin olduğunu göstermektedir. Örneğin, Doğu Almanya eyalet parlamentolarındaki AfD fraksiyonlarının %46'sı kendi hesabına çalışırken, Batı fraksiyonları 'sadece' %32'ye sahiptir.

Doğu parlamento grupları içindeki güçlü konumları, neredeyse tüm boyutlarıyla parlamento grubunun bileşimine yansımıştır. Bu, Doğu Almanya eyalet birliklerinde belirleyici güç konumlarını işgal eden aktif AfD destekçilerin içindeki sosyal grupların, gelecek vadeden liste yerleri adına yapılan anlaşmazlığı çoğunlukla galip getirdiklerinin bir göstergesi olarak anlaşılabilir.