Biliyor musun?
Siz hiç hayatın içindeyken yaşamınızı sorguladınız mı? Sorular sordunuz mu kendinize? Anlamsız sorular; cevabı birden çok şıklı sorular... Yargıladınız mı kendinizi, benliğinize yabancı oldunuz mu hiç? Yaptınız mı geçmişinizin muhasebesini eksisiyle,artısıyla?...Olmuş mudur pişmanlıklarınız, keşkeleriniz saplanmış mıdır yüreğinizin bir köşesine? Olmuştur elbet yürek sızılarınız… İnce ince gözyaşlarınız... Hayat öyle bir şey ki... Yavaş yavaş büyütüyor belkide bizleri. Kimi zaman canımızı acıtarak, kimi zaman da canımıza can katarak yapıyor bunu. Öylesine ustaca yapıyor ki can dayanıyor dayanmasına da yürek gitti gidiyor...
Peki...Gelelim bana… Ben ne kadarını anladım bana ayrılan kısmını hayatımın. Ne kadarına dokunabildim? Neleri gözüme soka, soka neleri kafama vura, vura anlattı! Kulak verin o halde sözlerime... Bakalım bana verilen bu emanet yaşamda ben neleri öğrenmişim...Ne kadarı ile baş edebilmiş, ne kadarına geç kalmışım.
BİLİYOR MUSUNUZ?
Bunca zaman bana anlatılanları, gün geldi kendimi bulduğumda anladım. Herkesin mutlu olabilmek için senden başka bir yolunun daha olduğunu, kendi yolumu çizdiğimde anladım. Hayatın çok acımasız yönlerinin olduğunu, canım yandığında anladım. Vazgeçemem asla yapamam dediğim onca insanın değmeyeceğini benden kolayca vaz geçtiklerinde anladım. Bir insanı en çok sevdiği acıtabilirmiş, çok acıttığında anladım Aşksız, sevdasız geçen her bir saniyenin ne kadar büyük kayıp olduğunu, aşkın peşinden koştuğumda anladım. Yalan söylememek değil, gerçeği gizlememekmiş marifet, gerçeklerle karşılaştığımda anladım. Sana ihtiyacım var gel diyebilmekmiş marifet, git dediklerimin ardından içim yanınca anladım. Sevgi dolu yüreklerin gururu olmazmış, yüreğimde gerçek sevgiyi bulunca anladım. Anlayacağınız bazı şeyleri kaybettikten sonra, kazanmanın kıymetini anladım. Elimdekilerin değerini, avuçlarımın içinden kayıp gittiklerinde anladım. Babamın kıymetini, babasız gecelerimde anladım. Sevdiklerimin bendeki yerini, tek tek yerlerini boş bıraktıklarında anladım… Ne çok şeyi anlamışım be hayat... Yine ne çabuk büyütmüşsün beni… Bir yandan verirken diğer yandan almışsın... Uzun lafın kısası sevgili gönül dostlarım... Çok sahiplenmeyeceksin hayatı, çok sevmeyeceksin mesela, çok sevmezsen canın çok acımaz, çok sahiplenmeyince çok da ait olmazsın. Geçmişini bu gününe taşımayacaksın, bir saniye sonrasının ne olacağını kestiremiyorken günler sonrasının hayalini kurmayacaksın. Aldığın her nefesin hakkını vereceksin. Mutluluğu ertelemeyeceksin. Sevdiklerinin kıymetini onları kaybetmeden bileceksin. Ve de en önemlisi de ne biliyor musunuz? Sol yanın var ya sol yanın işte orayı hiç boş bırakmayacaksın..!
Aydınlık yarınlarınız olsun sevgiyle kalın...
