Aslında o kadar da kolay değil. Ağlamak, başkalarının acılarını paylaşmak,yardım etmek ya da umursamak.
Tüm bunlara empati ve merhamet duygularımız karar veriyor. Ya da her iki duygudan yoksunluğumuz.
Empati ve merhamet aslında aynı anlama geliyor gibi görünebilir.
Ancak araştırmacılar bu iki duygu arasında kesin bir çizgi
çiziyor.
Max Planck Enstitüsü biliş ve sinir bilim bölümü araştırmacılarından Tania Singer, bu ayrımı sinir bilimsel açıdan şöyle açıklıyor: "Empati ve merhamet farklı biyolojik sistemler ve beyin yapıları tarafından destekleniyor. Araştırma sonuçları, deneklere acı çeken insanların fotoğrafları gösterildiğinde, belirli beyin bölümlerinin aktive olduğunu gösteriyor. Bizim acı dolu deneyimlerimizi de temsil eden beyindeki aynı sinir ağının aktivasyonu söz konusu. Böylece empati duyabiliyoruz.”
Sorun ise kişinin kendi acısıyla başkasının acısı arasındaki
sınırın çok hızlı belirsizleşmesi. Başkasının acısı da çok fazla
hissedilebiliyor ve bir nevi "empatik stres” ortaya çıkabiliyor. Bu
durumda o kötü görüntüleri artık daha fazla görmemek için
televizyonu kapatıyoruz. Singer, "Günlük hayatta merhamet ve
araştırma” adlı e-kitabında "empati tükenmişlik sendromuna
(burnout) yol açabiliyor” diyor.